Vliegervaring Daniella

Het is al heel wat jaartjes terug, maar ik weet het nog precies: Ik was twaalf en zat op de camping bij Annecy waar ik elke dag paragliders zag vliegen. Nadat ik net zo lang had lopen zeuren totdat ik samen met m’n vader naar de starthelling was gereden, heb ik daar uren met open mond staan kijken. Sindsdien wist ik het zeker: ik wil paragliden! Gek genoeg is dat toch elke keer weer aan de kant geschoven, maar nu, ein-de-lijk, 23 jaar later, heb ik de keuze gemaakt: ik ga leren vliegen!
Tig filmpjes en theoriehoofdstukken verder begint het zo erg te kriebelen dat ik twee weken voor vertrek een extra week bijboek. Het klinkt allemaal zo gezellig en leerzaam, dat ik eigenlijk na één week nog niet direct naar huis wil. Na aankomst in Oostenrijk blijkt dit direct de goede keuze: ik kom terecht in een warm bad met supergezellige mensen. Dit kan niet anders dan een topvakantie worden!

Op zaterdagavond was de kick-off: de eerste informatie over verloop van de cursus werd verteld en ook werden de materialen gepast en verdeeld. Daarna zijn we met z’n allen uit eten geweest, waarbij de nodige grappen al over de tafel vlogen: heerlijk!
Zondagochtend na uitleg van het landingscircuit gingen we starten op de oefenhelling: een mooi groot weiland waarbij de helling steeds wat steiler omhoog loopt. Omdat ik al een weekendje mee was geweest naar Sauerland en een keertje een middagje vooraf heb mogen groundhandlen, ging het me verbazingwekkend goed af: direct de tweede keer kwam ik al los van de grond en vloog ik al, wat een ervaring! De starts bleven goed gaan en eind van de middag mochten we van de 150 meter helling af. Nou dan slik je als beginner toch wel even. Hoe klein die helling van beneden lijkt, hoe hoog is ie van boven. Mega, wat een hoogte. De eerste keer dat ik moest starten stond ik dan ook aan de grond genageld: je stort jezelf toch niet zomaar in het diepe? Uiteindelijk won mijn nieuwsgierigheid, drang om te leren vliegen en vertrouwen in Maurik Paragliding het en ben ik gewoon gegaan: ik vloog echt! Na een klein stukje vliegen werd de landing al weer ingezet, maar de kop was er af, de eerste echte vlucht was een feit.

De tweede dag gingen we direct weer naar boven naar de 150 meter starthelling. Dit was de eerste keer nog wel weer spannend, maar de tweede en derde start die dag waren eigenlijk niet meer zo eng: gewoon gaan en door de goede begeleiding via de porto kan er eigenlijk niet zoveel mis gaan. Diezelfde dag zouden we ook gelijk een vlucht maken van de 550 meter hoge helling, maar eenmaal daar boven aangekomen waaide het te hard (voor beginners) en ging het niet door. Jammer, maar wel begrijpelijk. Ik vond het zelf ook te hard waaien dus op zich was het wel fijn dat de keuze voor me werd gemaakt.

De derde vliegdag was dan ook echt het moment daar: ‘s ochtends met al je spulletjes in de lift naar boven om je eerste echte hoogtevlucht te maken. Ondanks dat ik al een paar keer van de 150 meter af was geweest, was het toch wel weer spannend. Uiteindelijk vond ik de start met het dal op veel grotere afstand dan de 150 ook wel weer mee vallen, maar eenmaal in de lucht was ik toch wel behoorlijk benauwd. Als rasechte controllfreak voel je je toch wel een beetje hopeloos met zo weinig ervaring en de wind die een mooie speelbal van je kan maken. Weliswaar had ik deze keer de touwtjes letterlijk in handen, maar m’n gemoedstoestand was nog niet al te best.
Gelukkig werd dit naarmate ik vaker van de 550 berg af vloog steeds wat minder spannend en kon het leerproces echt gaan beginnen: 360-ers draaien, achtjes maken en naarmate de cursus vorderde ook oren trekken en speed gebruiken (blijft leuk klinken naar vrienden toe :-D).
Bekijk hier een filmpje van mijn start in Oostenrijk.

Na een weekje cursus had ik de smaak helemaal te pakken en ging ik mezelf ook elke keer doelen stellen, zoals bijvoorbeeld 360-ers draaien zonder dat de wind je alle kanten op laat waaien (goed spotten op een vast punt) en steeds beter proberen te landen. Zo vaak als ik in het begin van de cursus regelmatig languit in het gras lag, zo netjes kon ik aan het eind van de cursus op beide pootjes terecht komen. Ook heb ik een keertje mogen landen met veel tegenwind, waardoor ik bijna niet vooruit kwam en voor mijn gevoel langzaam recht naar beneden werd gelanceerd en een keertje zelfstandig kunnen landen, dus zonder dat iemand precies verteld wat je moet doen.

Naast het vliegen zelf werd er ook theorieles gegeven, wat ik zelf bere-interessant vind en geen genoeg van kan krijgen. Ook tijdens een drankje of Kaisersmarren werd er veel informatie gedeeld en luisterde ik dan ook met gespitste oren mee: er is zoveel te leren en zoveel kennis in de groep, dat je nooit uitgepraat raakt over alles wat met het vliegen te maken heeft. Ook ongegeneerd urenlang kletsen over het weer is geen probleem. Erg leuk om te ontdekken dat het vroegere zwoegwerk op wis- en natuurkunde (en wat ik daarna natuurlijk nooit meer heb gebruikt) weer terug komt bij het paragliden en dat mijn interesse in meteorologie, wat ik eigenlijk nooit echt heb opgepakt, hier helemaal naar voren komt. Een fantastische reden dus om er eens lekker in te duiken.

Tegen het einde van de eerste week heb ik mijn theorie-examen voor brevet 1 met goed gevolg afgesloten en tijdens de cursus ook alle praktijkoefeningen kunnen doen. In de tweede week heb ik de basis voor het vliegen nog wat sterker kunnen maken en een paar kleine stapjes gemaakt voor brevet 2. Een goed begin dus, nu lekker verder met de volgende stappen, er is nog genoeg te leren!
Uiteraard houdt het niet op na deze cursus in Oostenrijk: volledig gegrepen door het vliegvirus en de gezelligheid en kennis er om heen zal ik dan ook elk moment dat ik kan terug te vinden zijn op het lierveld, tijdens niet vliegbare momenten spit ik interessante boeken door en ondertussen begin ik vast met zwijmelen over de volgende vliegvakanties in Slovenië en Oostenrijk; hoeveel nachtjes slapen nog?

Lieve mensen van Maurik Paragliding, wat een fantastische ervaring was dit! Ik had al een vermoeden dat het gaaf zou worden, maar zo ontzettend leuk… Ik ben jullie dan ook ontzettend dankbaar voor alles wat jullie mij hebben geleerd, de fijne sfeer en de lol die we hebben gehad. Binnen jullie club voelt het echt als thuiskomen en volgens mij heb ik m’n plekje gevonden binnen deze ‘paraglide-familie’. Duizendmaal dank voor deze geweldige ervaring, superfijn dat mijn langgekoesterde wens in vervulling is gegaan en tot binnenkort op het lierveld!

Daniella ten Berge – 2 augustus 2017.